Camdaki buğu

Karanlık. Mutfak camına yaklaşıyorum, yavaşça. Çok sonradan farkediyorum ki; cama ne kadar yaklaşırsam cama yansıyan gölgem de o kadar az görünür oluyor. Cama yaklaşıyorum, git gide. Ve git gide cama yansıyan gölgem de azalıyor. Azalıyor, azalıyor, küçücük kalıyor. Yine de dışarıdaki ışıkları görebiliyorum sadece, her şey buğulu. Şimdiye kadar dışarıda gördüğüm ne varsa, hepsi tek kocaman bi buğu. Cama yapıştırdım artık başımı. Artık sadece ışıklar değil tek görebildiğim. Evler arabalar yol çocuk parkı ve ağaçlarla gökyüzü. Görebildiğim herşey daha net, hepsine bi isim verebiliyorum. Şimdi benim gibi camdan bakan herkes de aynı isimleri veriyor onlara. Sonra bir şey daha farkediyorum. Artık camdan yansıyan gittikçe bana yaklaşan bi gölgem yok. Bunları hepsini söylerken bu kez de, nefesimin buğu yaptığı cam dışarıyı görmeme engel oluyor. Bu kez ne camın ardından dışarıyı ne de cama yansıyan gölgemi görebiliyorum. Cam buğulanıyor, buğulanıyor. Buğu oluyorum..