Kumbaraya bencil bi kız attım bugün

           Para biriktirmeye karar verdim. Ulu orta biriken para gözüme iliştiği için aklımı çelmiştir hep. Cebime koysam, elime gelir sürekli. Gün aşırı sayarım kaç para birikti diye. Yahu kardeşim, daha dün saydığın para, hepsi de hatırında! İki gün sonra tekrar bakarken o kumbaraya kendi kendine mi çoğalsın istiyorsun o paralar, ya da para parayı çeker deyimini mi yaşatmak amacın? Ha buldum! Ya biri seni sevindirmek için bi kaç kuruş koyduysa içine, bunu bilmek amaç. Ne ise bilsem de belli etmeyeyim, hem borçlu hissetmem, hem de iyiliğini sürekli başıma kakmamış olur.
            Uzun süre biriktirdim, insan meraklanmıyor değil, haliyle.. Zor gün için mi desem, almak istediğim bir şey için mi desem, uzun süredir hayalini kurduğum gitar için mi? Bilemiyorum. Planını kurduğun şey için biriktirilen para sayılmalıdır aslında. Ne kadar eksik kalmış bilinmeli. Gün sayılmalı, hesap edilmeli. Şu kaknem patrona biraz daha katlan, az kaldı.. Halbuki kumbaranın acil durum için kullanılması gerekir. Afetzedeye yardım gönderilir, sevgilinin bugün öğrendiğin doğum gününe hediye alınır,çok beğendiğin ayakkabı indirime girer, acilen başka şehirleri gezme ihtiyacı duyarsın falan da filan.. Ama daha önceden açılmaz o kumbara, o biriken para sayılmaz. Anahtarı olmamalı kumbaranın, pembe domuzcuk kırılmadan, koklayamazsın tek kuruş! Bir şeyler kırılıp, bozulmalı, muhakkak.
           Öyleyse hiç açılmasın benim kumbaram.. Yardıma yatıracağım paranın 2 lirasını kendime ayırmak istemiyorum. Sevgilime alacağım parfümün fiyatı daha ucuz olsun diye uğraşmak da.. Arkadaşımı başına bi bela geldiğinde ertesi gün onun yanında olmak da.. Hepsi o gün o anda olsun. Eksiksiz, bencilliksiz. Geç kalmasın. Kısmadan, kendime ayırmadan vereyim hepsini. Yarın bir gün param yetmese de, hayattaki tüm birikimi olan kumbarasını, kırmadan tanımadığı hasta bi çocuğa veren çocuk olayım. İçim titremesin paraları verirken, vicdanımı sızlatmasın bencilliğim.       Kim bilir belki bi gün, o hasta çocuk olurum..